अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !! अनुरोध !! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!! अनुरोध !!!

नमस्कार तथा अभिवादन !!!
सर्व प्रथम त यो ब्लगस्पोट मन पराइ हौसला दिनु भएको मा धेरै धेरै हार्दिक अभिवादन !!!
सर्व प्रथम त म एक दम खुशी छु आज किन कि आज मैले धेरै लामो समय को अन्तरल पछी यो ब्लगस्पोट लाई परिमार्जन गर्दै छु अनी अर्को करण छ कारीब कारीब तीन बर्ष पछी आज परिमार्जन गर्न खोज्दा यस् महाकवी देवकोटा का असँख्य माया गर्ने पाठक र अन्लाईन प्रेमी हरु को सुझाब र यो पेज हेर्ने असन्ख्य प्रेमी हरु पाउदा अझै उत्साहित र हर्सितमय गर्व का साथ् फेरी पनि हजुर हरु कै मायाको खातिर केही फेर्बदल् गरेको छु आशा अनी विश्वाश छ हजुर को माया सधैं पाई रहेने छ यो हजुर को सढाबहर " महाकवी लक्ष्मी प्रसाद देव्कोट ब्लगस्पोत" ले येही एउटा आशा र विश्वाश मा आज फेरी यस् ब्लगस्पोट मा पाल्नु भएको मा हजुर हरु लाई धन्यवाद राख्न चाहन्छु! मैले यो ब्लगस्पोट मा स्वर्गिये महकबी लक्ष्मी प्रसाद देव्कोटा मा समर्पित गरेको छु जहाँ मैले सक भर वहाँका कृति हरु र वहाँ को बारेमा केही लेख हरु जम्मा गर्ने एउटा सानो प्रएत्ना र कोसिश् गरेको छु जस्मा हजुर हरु को सहयोग बिना सफलता पाउन सक्दिन तसर्थ म सदैब हजुर हरु को सुझाब र मेल को प्रतिक्ष्या गर्नेछु कुनै अन्जान बस गल्ती हरु भेट्न पुग्नु भएमा माफ गरी कृपया गल्ती औलाई दिनु हुने छ भन्ने आशा मा छु ।
धन्यवाद !!!!

Wel Come To Laxmi Parsad Devkota Blogspot

Laxmi Parsad Devkota Born 1909 - 1959 was One of the Best and Most Known Poet in Nepali Literature Language. He is the Such a Legend in Nepali Literature and He is One of the Favorite and Best Inspiration of My Life therefore I Made this Blog For His Name Hope If There is Some Unknown Mistakes and Fault I am Apologies With All of all Visitors !!!!

Nepali Poems

                                            भिखारी - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                                         
(१)
हेर भिखारी अडि अडि आयो
करुण दृष्टिले नजर उठायो ।
गाढा दुखको  मौन प्रकाश ।
झिना आशा-तार बजायो
घाम उज्यालो  आँगन पास ।
एक बिन्दुमा गोल खसायो
जीवनको इतिहास ।
(२)
हेर, हेर ती झुत्रा चिथरा
हाय! हे समय निष्ठुर ।
जीवनप थमा बिचार पथरा !
काँपिरहेको थुरथुर ।
 झल्लर झोली बढाउँछ, बबुरा ।
करले अस्थिर, कातर ।
(३)
बर्ष-बर्षका हेर तुषारा 
शिरको उपर गिरेको ।
 हेर आँसुका खहरेहरूका
 मुखमा खोंच परेको,
 दिन-दिनको त्यो छातीमाथी 
चिरा चारक्क चिरेको ।
(४)
अडि अडि धरमर स्वाँ स्वाँ गर्दै 
मौन विलौना वरिपरी  भर्दै 
आर्तनादका हृदय फुटी,
 जड लट्ठीको भरमा पर्दै
 भन्दछ स्वरले छाती चिर्दै 
चामल एक मुठी ।
 जीवनभरको एक पुकारा 
चामल एक मुठी ।
(५)
 मानिससँगमा मानिसको यो 
अन्तर्दिलको रोदन । 
भाईहरुसँग भिक्षाको यो 
मुठी द याको याचना । 
घाम उज्यालो आँगनमा यो   
एक आँध्यारो अवलोकन ।
 गुलबहरूको हाँसोबिच यो 
एक उन्यौँको  रोदन ।
(६)
 को होला यो, कसको छोरा ?
कसको बाबु गरीब ? 
कुन आमाले काख लिँदामा 
बल्थे दृगका दुइ दीप ?
 कुन आशाले नजर खुलायो 
सूर्य चाद्रको नजरसमिप?
 किन मुर्झायो ? किन वौलायो ?
 किन मधुरो यो जीवन्- व्दीप ?  
(७)
बुद्ध देवको नजर अगाडि
 यही भिखरी आएथ्यो,
 मुर्ति यसैमा शब्द यिनैमा 
मुटुको शूल कराएथ्यो,
 महान दयाको सागर ठूलो 
शब्द यिनैमा लहराएथ्यो, 
भेष यसैले बलिको शेखी
 पवित्र पारी निठुराएथ्यो ।
(८)
 कालो बादलबाट खसेको 
अन्धकारमा भित्र पसेको,
 ईश्वर हो कि भिखारी ?
 बोल्दछ ईश्वर हृदय घुसेका 
घर, घर आँगन चारी
 बोल्दछ, आर्तध्वनिमा बोल्दछ
 करूणामृत दिल भारी ।
 युग-युगभरको आँसुहरूको
 सार अपार उतारी । 
दु:खको दिलामा ईश्वर बोल्दछ
  अधर अनन्त उघारी ।
 माग्दछ करूणा भाइहरूमा 
आई पृथिविवारि,
 माग्दछ भिक्षा ईश्वर मेरो
 आँगनको  एक भिखारी ?  
                                              यात्री - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                                           

कुन मन्दिरमा जान्छौ यात्री,
कुन मन्दिरमा जाने हो ?
कुन सामग्री पुजा गर्ने
साथ कसोरी लाने हो ?
मानिसहरूका काँध चढी
कुन देवपुरीमा जाने हो ?

हाडहरूका सुन्दर खम्बा
मांस पिण्डका दिवार ।
मस्तिस्कको यो सुनको छाना
इन्द्रियहरुका द्वार !
नसा-नदिका तरल तरङ्ग,
मन्दिर आफू अपार ।
 
कुन मन्दिरमा जान्छौ यात्री,
कुन मन्दिरको द्वार ?
मनको सुन्दर सिंहासनमा
जगदिश्वरको राज ।
चेतनको यो ज्योति हिरण्य,
उसको शिरको ताज ।
 
शरिरको यो सुन्दर मन्दिर,
विश्वक्षेत्रको माझ ।
भित्र छ ईश्वर बाहिर आँखा
खोजि हिंडछौ कुन पुर ?
ईश्वर बस्तछ गहिराइमा,
सतह बहन्छौ कति दूर ?

खोजी गर्छौ ? हृदय उगाऊ,
बत्ति बाली तेज प्रचुर 
साथी यात्री बीच सडकमा,
ईश्वर हिंडछ साथ
चुम्दछ ईश्वर काम सुनौला
गरीरहेको हात

छुन्छ तिलस्मी करले उसले,
सेवकहरूको माथ ।
सडक किनारा गाउँछ ईश्वर
चराहरूको तानामा
बोल्दछ ईश्वर मानिसहरूको
पीडा, दु:खको गानामा

दर्शन किन्तु कहीं दिंदैन,
चर्म-चक्षुले कानामा ।
कुन मन्दिरमा जान्छौ यात्री,
कुन नवदेश बिरानामा ?
फर्क फर्क हे ! जाऊ समाऊ,
मानिसहरूको पाउ।
मलम लगाऊ आर्तहरूको,
छहराइरहेको घाउ 
मानिस भई ईश्वरको यो
दिव्य मुहार हँसाऊ । 

                                      सून्यमा सून्य सरी - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                               
संसार रुपी सुख स्वर्गभित्र,
रमें रमाएँ लिइ भित्र चित्र ।
सारा भयो त्यो मरुभूमि तुल्य,
रातै परे झैं अब बुझ्छु बल्ल।

 
रहेछ संसार निशा समान,
आएन ज्यूँदै रहँदा नि ज्ञान ।
आखिर रहेछ श्रीकृष्ण एक,
न भक्ति भो, ज्ञान, नभो विवेक ।

महामरुमा कण झैं म तातो,
जलेर मर्दो बिन आश लाटो ।
सुकी रहेको तरु झैं छु खाली,
चिताग्नि तापी जल डाल्न फाली ।

संस्कार आफ्नो सब नै गुमाएँ,
म शून्यमा शून्य सरी बिलाएँ ।
जन्मेँ म यो स्वर्गविषे पलाएँ,
आखीर भै खाक त्यसै बिलाएँ ।
                                           गौंथली र देवकोटा - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                           
क.
गौंथली र देवकोटाको
एउटै गुँड छ ! एउटै गुण छ !

ख.
यस घाटमा क्या बाघ र पाठो पानी पिउँछ !
प्रकृति बसेर, दुइटैको दिल,
एक धागोमा सिउँछ, सिउँछ !
त्यो तर्सिन्न, म शङ्किन !
मध्यरातमा एक कोठामा
दुइटै जीवको जाग्ने निहुँ छ
तलतिर लागे यस संसारमा
आगो, आगो,
मास्तिर ज्यादा लागेदेखिन्
यशको चिसो हिउँ छ, हिउँ छ !
बीच बासो,
फ्यारफ्यार मध्यम,
रसले जिउँछ, रसले जिउँछ !

ग.
बिजुलीको तार लामो, मसिनो,
तानिएको हेर ! यहाँ छ !
तरङ्ग, लहर क्यै त्यसमा जिउँछ !
त्यसमा गौंथली रातमा रुँग्छ,
कविको मन पनि त्यस्तै उँग्छ !
स्वर्गले रोई हेरिरहेको
भिजेकी पृथिवी मनले सुँघ्छ !
दिनभर, दिनभर,
दिलले, साधन त्यस्तै हिलोमा
प्यारका एउटा महल बनाउन,
ठुँग्छ, ठुँग्छ !
सूनसानमा निशिको, सुत्दा
सारा संसार, जागी, जागी,
कल्पनाको आँखा उँग्छ !

घ.
सुहृद्मधु छन्, कविता, पोथी,
सँगकी ज्योति !
यस जगत्मा खँदिलो बासो
निम्ति, उनको ‘चिउँ’ छ ! ‘पिउँ’ छ !
मधुमास बिताउन नेपाल छान्यौं,
विवाहपछाडि,
स्वस्थ र अग्लो ठाउँ जुन छ ।
गौंथली र देवकोटाको
अध्यात्म मितेरी चुपचाप रुन्छ !
सृष्टिको हाम्रो पीडा देखी,
करुणादृग झैं तारामय नभ,
करयाइँबाट झ्यालमा चिहाई,
एक तारमा गुड्छ गुड्छ !
गौंथली र देवकोटाको
एउटै गुँड छ ! एउटै गुण छ !

ङ.
वसन्त पछाडि लागी आयौं !
स्वपनाको फुल बिपना हुन्छ !
गौरी–शङ्कर गाना गायौं —
प्रकृति पुरुषको जुहारी परस्पर,
गाना जुन छ !
त्यो चुच्चाको, यस रसनाको,
गाउँदो रचना हाम्रो घर हो !
युगका बच्चा आँखा उघार्लान्,
हेर्दै पर हो !
दिनभर, दिनभर,
जगत्ले कुल्ची हिंड्ने हिलोमा,
हाम्रो नजर छ
त्यही हो हाम्रो घरको साधन !
यस्तो ईँट र यस्तो माटो, नेपालभर छ !
पृथिवीभर छ !
दिनभर, दिनभर, फ्यारफ्यार, भुर्भुर,
माटोको गन्ध नाकले सुँघ्छ !
स्वर्ग रोई, गीला, बनेका हिला चुचाले
उचाल्न खोजी ठुँग्छ, ठुँग्छ
गौंथली र देवकोटाको
एउटै गुँड छ ! एउटै गुण छ !

च.
बच्चा काढी यस गुँडमा जब
तिनको पखेटा उम्रन्छ !
वनमा लगीकन तिनलाई उडाउन,
हाम्रो मीठो मनसूब छ !
त्यसपछि प्यारा, प्यारी हामी
कविकविताको गौंथली जोडी
उड्छ, उड्छ !
सागर–किनार पुग्छौं, फ्यारफ्यार
एक बार फर्की,
आँसुले हेर्न,
मानिसहरुको जङ्गल जुन छ !
डुब्छौं, दम्पति सागरमा तब,
सुखमा हाम्रो आत्मा बुड्छ !
प्रसव–वेदनाको यो सदनको
पीडा उड्छ !
गौंथली र देवकोटाको,
एउटै गुँड छ ! एउटै गुण छ ! 
                                       ग्रहण नुहाउदी प्रति - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                             
क.

सूर्यकी दुहिता ! चन्द्रकी भगिनी !
ए युवती ! गर स्नान !

ख.

अनार पालुवा लाल रहन्न
थाक्दछ बुलबुल गान !
समयले सुन्दर स्वपना सहन्न !
टुट्दछ रेशम तान !

ग.

यस पोकाम बिच्छी पस्छन्,
साँप हिलामा बस्छन् ।
मैला बेहोशीका क्षणमा
क्रूर जहरले डस्छन्
धोई राख्नुपर्दछ यस्तो
रातो रेशम थान !

घ.

अनन्त सम्झी मानव–जीवन
प्रलय भुल्दछौ हामी
क्षणका अन्धा दास बनीकन,
भ्रमका सुन्दर सदन बनाउन,
छौं नामी !

ङ.

सूर्य पिताको मुखमा राहु छ !
किरणहरुमा बार !
हिउँ हुने शङ्का मातालाई छ ।
खण्डहरको दुःस्वप्न कडाले
झस्किरहेछ संसार !

च.

जीवन–ज्योतिमा छाया पर्दछ,
किन बिरसौं ?
मत्र्यताको स्याउ रङ्गको
यस कायामा मृत्युको छाया
छोइरहेछ !
किन हरषौं ?

छ.

महाकालको दर्शन पायौं
ग्रास विषे !
छूत लाग्दछ पन्छीहरु लौ ?
क्या तरसे !
पृथिवीको हो यो गङ्गाजल !
स्नान गर !
चिसो छामोस् मूर्ख कलेवर !
सविता परका सविताको
भजन गर !

ज.

भूनिशाको यस छायामा
सूर्य बसे !
मत्र्यताको होश नराखे,
हृदय नधोए
यस्ता क्षणमा
साँप पसे !

झ.

बाग्मतीमा मध्याह्न
ग्रस्त महान् !
तर्सेकी चरी क्वै
गर्छ स्नान !

ञ.

बैंशचुलीमा छाया छ !
यो हो हृदय पखाल्ने बेला !
आवान यो हो महाश्मशानको !
धोऊ, गङ्गाजलले सुन्दरी !
अल्पायु सुनौला चोला !

ट.

ग्रहण बुझेका स्नाताहरुको
हृदय पखाल्ने भू–जल छ !
अवनिपुष्पमा बादल छाया !
विश्वास किरणमा निर्मल छ !  

                                      प्रिति बिलाप - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                                      
(नेपालमा प्लेन दुर्घट्नामा परेका बालबालिकाका
प्रति)

क.
दउगका तारा ! बाबा ! बाबा !
कलिला, उज्याला सुनगाभा !
पृथिवी झरेका स्वर्गका फूल !
हाय ! गयौ नि ! हाय ! निभ्यौ नि !
वायुयानको दुर्घटनामा, फुस्की सानो कील, चुकुल !
त्यो चुकुल हो ! विधिले ठोक्यो हाम्रा मुटुमा, हाम्रा मुटुमा !
जीवनभरको शूल, हरे ! जीवनभरको शूल !

ख.
वेदना भै, अतिशयिताले आफ्नै, मूक !
जीवन बन्दछ क्षण–क्षण सिङ्गो, क्षण–क्षण टुक !
सिङ्गो बन्दा सचेतता नै तर्सी उठ्छे निशासी !
टुक्रा बन्दा, कणी, कणी छौँ, ताता जलका,
मुटु–वासी !
दिइरहेछौँ अँजुली, पलपल !
स्वर्गमा तिम्रा कञ्चन आत्मालाई बाबा ! शान्ति मिलोस् !
नित्य, अटल !

ग.
वज्र चट्क्यो ! आगो सल्क्यो !
आशा–उपवन भयो सखाप !
भस्म ढेर भो कोमल कुड्मल—
—हरुको किरणमुखी, कलकल,
चञ्चल, सुगन्धी उछलाव !
ध्वस्त, ध्वस्त, प्रणष्ट भयो अशोकवनझैं जीवन हाय !
विस्फोटित विधु, प्रलायान्त, विखण्डित,
छरिई, खण्डहर पृथिवी जननी,
उर–दग्धाको कृष्ण सतहझैं
हरीतिमा–मृत अस्तित्व छ हाय !
कस्तो गरेछौँ अघि हा ! पाप !

घ.
विविध जुहारका धनी थियौँ जो
राजारानी रङ्क भयौँ !
तातो पानी, पङ्क भयौं !
राजसी ए ! पूmलबारीका स्निग्ध हातका मृदुल सिहार !
सुकुमार !
दृग–किरण खुशिला !
प्राण–पवनका स्पर्श–हँसिला !
शवनम–रसिला !
उच्छाल–उज्याला, मन लहरीमा !
कोमल–दार !
घुँक्का, सम्झी, बिउँझी उठ्छन्,
यी वन गिरिले देख्न नपाउने,
स्फटिक तालले राख्न नपाउने,
दिनले फेरि देख्न नपाउने,
तिम्रो अकुटिल, देव–मुहार !
झलमल, झलमल स्मृतिको किनार !
अतट छ हाम्रो ! दुःखको यो
तूफान–विघूर्णित पारावार !

ङ.
मुस्कानहरुझैं दृग–जलले
पोषिएका, कुड्मलले,
जल्नुप¥यो नि ! बाँच्छौ बोट
उल्टो विधिको हात हरे !
कम्र्मको खोट !

च.
मातृभूमिमा चुम्दा, चुम्दै, स्वर्गले झिल्की बोलायो !
क्रुर स्वर्गले ! क्रुर स्वर्गले !
पृथ्वी, लायक छैनन्, तिम्रो
निम्ति, भनेको होला यो !

छ.
ठक्कर खाँदा, तस्र्यौ होला ! बष्र्यौ होला ! ए लाचार !
हाली अँगालो रोयौ होला, आत्ती, आत्ती,
पसिना–धार
क्रन्दी, देख्दा,
धूलो, बबन्डर हाहाकार !
‘आमा’ करायौ ?
वा, ‘हे भगवन् ! विश्वाधार !’
मृत्यु, कथाझैं दूर, कुइरोझैं,
आगोको ली भीषण मुख तब
पेट्रोल–टङ्गीबाट उठेर,
गज्र्यो होला, आखिरकार !
बाबा ! बाबा ! मुटुमा फुट्छ भक्कानो नि ! सम्झी सम्झी
तिम्रो दशा, सुकुमार !
काँढाले तक नकोरिएका, बालक, कोमल, हीनाधार
काल भनेको नसुनेका, कथा गुनेका,
पृथिवी दुःखी नचिनेका !
कमिलाका फुल चाँवल खाने, कोमल करले बिनेका !
कसरी सम्झौं ? मुटु फुट्छ !
पागल चिच्यावट उठ्छ !
अविरल धारा जल छुट्छ !

ज.
बाबा ! बाबा !
हावाहरुले, हुइँहुइँ गर्दा, तर्सन्थ्यौ !
लुटुक्क काखमा निहुरन्थ्यौ !
यस छातीमा बाहिरी जग नै, आँखा चिम्ली,
बिर्सन्थ्यो !
स्वपनामा पनि रुप भयानक,
देख्दा, तिमीहरु तर्सन्थ्यौ !
तिम्रा स्वपना मीठा पार्न,
हामी निशिमा चुम्बन दी, दी,
स्नेह अगाधले निहुरन्थ्यौ !
सुते, बराबर बिउँझन्थ्यौँ
खेल बीचमा, हलुका इच्छा कुँडिँदा तिमी जब
चिर्रन्थ्यौ !
हामी, मुटुमा थर्री, थर्री,
दगुरन्थ्यौँ !
चुपचाप कस्तो म्वाइँ दिन्थ्यौ ! लिन्थ्यौ !
बाबा ! बाबा !
हामी अभागीहरुको होश र सेवा पुगेन !
नत्र तिमी किन बिर्सन्थ्यौ ?

झ.
सम्झ्यौ मुमा वा ! सम्झ्यौ बुबा वा !
डग्दा डगमग जग–जग, देही
गर्दछ आमा–बाबु याद !
लाचारीमा अन्धताले राखिरहिथी,
बाबा ! बाबा !
बाबु र आमा, दुवै अभागी !
चिम्लनलाई आँखा विधिले,
झुठा आशाको दी नाद !
हा ! लाचारी हा ! लाचारी !
सर्वस्व दिनै पनि इच्छुकहरुको भारी !
लाचारी !—
मानव–पितृको, यस पृथिवीमा, विधिका सामु
अत्याचारी !
कुन भाषाले गर्दछ जारी ? —लाचारी !
रुन्छन् यहाँ ती, चिरिँदा, धाँजा,
कलेजा, कलेजा बटारी !
कँटिली छन् यी, मटिली छन् यी, हुँडिली छन् यी पृथिवी !
फूल झरेका थोत्रा रुखहरु रुँदै खडा छन् यिनमा,
वज्रपातका दुर्दिनमा !
पर्वत–छातीमा खत छन् बाबा !
घाउ घाउ छन् भूतलभर !
केवल जलले अविरल गाना गर्दछ खोँच बनाई !
नागिनीले उरमा डस्छे आकाश पिताको हाई !
निधार ठटाई, घोप्टी हेर्दछ जगलाई !
जलका आँखा, जलका आँखा मात्र जुझ्छन्
डबकाई !
प्राण रुन्छन् यिनका, मँडरी,
बालविहतझैं, क्रन्दनमा !
हावा यिनका यहाँ ई !
ज्वालामुखीका लाभामाथि, पृथिवी, ज्वलिता अन्तरमा,
हरीतिमाले मुहार सिँगार्छिन्,
फूल उमार्छिन् ! बाबा !
मृगशावक सब बाघ बिचेत छन्
लिँदा खुशीका उफ्राइ !
भीषण बघिनी विधिले
हाय ! चबाई तिमीलाई !

ञ.
ए पेवुलका जल–बुलबुल, चाँदी–रसना चञ्चल !
बाफ भयौ !
वरदान बनीकन आएथ्यौ !
श्राप भएर गयौ !

ट.
हाय ! तिमीहरु आमा भएनौ !
हाय ! तिमीहरु बाबु भएनौ !
पितृवेदना, वियोगबीचमा,
सहने छैनौ, सहेनौ !
आँशुका घुट्का भाषाविनुका कहिल्यै पिएनौ !
पिएनौ !
आमाबाबु हुनको पीडा, स्नेहवेदना, नभको, भुको,
बुझेका थिएनौ, थिएनौ !
मुस्की नयाँमा ।
फुस्की बास्ना ।।
जिस्की हवामा ।
पृथिवीलाई सुख–उपवनझैं चहारी, विहारी तृप्त थिएनौ !
जादूजाली डाली जगमा, चिन्ता लेश लिएनौ !
इन्द्रेनीको राज्य भनीकन, कुलिश–सचेत रहेनौ !
नख चञ्चुलोहिता प्रकृति न देख्यौ, बाज न, गिद्ध न, बाघ न,
चील !
श्याल न, सर्पको विल !
प्रौढहरुको मम्र्माहत दृग जलको जहर पिएनौ !
बिपना, स्वपना सँगसँगै चाल्यौ !
तोतेली स्वर्गमा पृथ्वी ढाल्यौ !
शूल छिपाई मुस्किन लायौ हामीलाई !
सुख मान्न सिकायौ हामीलाई !
करको कोमल शीतलताले मलम लगायौ प्रौढहरुको
ब्रणलाई !
शान्ति बनायौ रणलाई !
आशावादी मरणहरुलाई !
तर हाय ! तिमी नै अन्तध्र्यान !
तारा–ज्यान !
काँप्दछ हाम्रो प्राण, काँप्दछन्
हाम्रा आशा, हाम्रा ज्ञान !
असह्य हुन्छिन् पृथिवी फेरि, अनल समान !
अनल समान !

ठ.
पाएनौँ नि प्यार यथेष्ट गर्न तिमीकन,
रत्नहरु !
विफल भए सब शुरुदेखिका, प्राणहीन छन्
प्रयत्नहरु !
तर्साउने यो घर भो ठूलो आकाश छद !
छाया सारा,
मानिस, बस्ती, वस्तुहरु !
दुई आँखा छन्, नखलिस्तान, शेष रसका याद भल !
सन्नाटा अब गर्दछ बास,
जहाँ देवदूतको मीठो खलबल !

ङ.
तस्वीरमा छौ !
एक छिनको तिम्रो जीवन झलकिन्छ !
निमेष जहाँ एक छायामाथि
उड्दा, उड्दै अडकिन्छ !
केवल गह यो डबकन्छ !
बोलन ! बोल ! मौन छिचोल !
मधुर अधर ती खोल
रोउन ! हाँसन ! चलन ! ए ! उछलन !
ढल्कन ! डोल !
पलक उचालन ! पलक ओरालन !
ताजूबीले चौडा आँखा पारन !
खोलन ! खोल !
अथवा रोउन, इच्छा कुण्ठित,
आँशु झार ए अनमोल !
तोते कुराले
कम्प अनिल अलि !
बदलन मुद्रा ! मुख खोल !
अनन्त निद्र आई छोपी
आह ! तिमीकन !
सुत्छौ निश्चल, शब्द न सुन्छौ !
सकल अबोल !

ढ.
वेद स्नेहका ! सत्यका रक्षक !
जगताधार !
कोमलताका लताका पुष्प !
बिस्र्यौ आमा, बिस्र्यौ बाबु,
बिस्र्यौ संसार !

ण.
कोही बच्चा कराइरहेछ झप्रोमा त्यो नजीकमा !
सारा बच्चाहरुमा घुसीकन बोलिरहेछौ ए बाबा ?
बाँचिरहेका बच्चाहरुको सामूहिक एक आत्मा गर्छ,
“आमा–बाबु !” पुकारा !
एक झझल्को, एक छचल्को जलको,
आँखाको यो फाँद बनाई पृथिवी ढाक्ने
अरु बाबाका, अरु आमाका,
हृदयहरुमा हृदय घुसाई, हामीलाई,
गर्छ विचित्र, दिलामा सदृश,
अन्तिम एक इशारा !

त.
आँखाका जल खोज्दैछन् अझ, ढुँढ्न तिमीहरु, झर्दै छन् !
बच्चा गुमेका आत्मा चरी दुई प्रश्नले जग भर्दै छन् !
रातका आँखा कोर्दै छन् !
पृथिवी हुन् यी कस्ती डल्ली ? के हो यो संसार ?
नाशपाती घुमाइरहेछन् ज्योतिहरुले किन यी हजार ?
कसरी आउँछ, कसरी हराउँछ,
मानव कोपिला, बास्नादार ?
आकाश बनाई ढकनी नीलो,
कसले छोप्दछ , किन संसार ?

थ.
छैनन् मरेका भनन ! ए तारा !
तिमीझैं सारा सुन्दर थिए !
ज्योतिका मीठा मन्दिर थिए !
छन्, छन्, ती छन् !
लुगा फुकाली, नाङ्गा हुन्छन् केवल !
शिशु–तारा–दल ती ! तारादल !
नन्दन घुम्छन् !
झिम्की, चम्की, साना, नाना ज्योतिका नाना लगाई,
अमर छुरछुर गर्छन् !
जलबिन्दु धराका, आपूmपछिका, आपूmतलका,
सम्झन्छन् !

द.
के ती हामी दुःखीकन सम्झी
कहिल्यै रुन्छन् ?
होइन, होइन, ती नाताभन्दा ज्यादी पर छन्,
मुस्कन्छन् !
पृथिवीको यो बाफ हो जलको वातावरणमा केही दूर !
यी पग्लन्छन् ! यी पग्लन्छन् !
तर ती त्यसका माथि उठेका
सँग्लन्छन् !
स्वर्गका देउता, तिनका आँखाबाट झरेका,
सुखका कनिका टिप्दै जिउँछन् !
हामीहरुकन भेट दिनेछन् !
दिन्छन् !
थाहा छ तिनीकन, दुई मूर्ख परेवा
—माऊ गुँडमा रुन्छन् !
चुम्बन फँकी भन्छन्, “न–रोओ !
तिम्रा पनि ता क्वै दिन छन् !
आमा–बाबु पनि त धराका
बादलपारि, आँधीपारि,
बच्चातिर, पछि उत्रन्छन् !”

ध.
यत्ति कल्पना, यत्ति भावना,
आशा हुन्छे,
बुझाउँछे मन !
शीघ्र देखियोस् लैजाने पाल, तरुणी निकट होस्,
रे प्रतिक्षण !
शेष समयको माग पु¥याउन, भार वहनमा बस्छौँ !
अनि लहरी जब सन्चो होला,
बन्दरगाहको तल खस्छौँ !
भुलभुल आउँछ, भुलभुल आउँछ,
पानी मन यो,
अज्ञानी मन !
पानी मन यो, बूँदबूँदमा
कण, कण !
ज्वलनको सीमा नाघेका ती,
अम्लान वनतिर लागेका ती,
हाम्रा छैनन्, हाम्रा थिए जो,
विश्वम्भरको डर, यो गगनको विशालतामा,
चम्कन्छन् !
हरि र रमाले आँशु पुछेका !
नङ्गा आत्मा,
कुल्चिरहेका अमरवल्लीहरुका हाँगा
पातमा,
आँशु पुछीकन भेट्छन् !
“बाबा ! बाबा !” भन्दै उडौँला हामी आखिर !
भेट्न नबिर्स बाबा !
हृदय यहाँ बा बाबा ! बाबा ! काँढा उपरमा
लेट्छन् ! 
                                                 हामि नेपाली  - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                            
s= PlzofnL hfu[lt–o'u–lzz'
xfdL piff;'t gokfnL
xfdL lxdfno–tgo lkkf;'
r9]g r'r'/f s/dfnL .
v= xfdL a'4sf e"sf plb\eh
hfgsL–km"nsf dw'–cfnL,
c/lgsf]sf cª\u'n–Hof]lt,
k[lyjL–gf/fo0f afnL .
u= lqe'jgsf xf}+ :jKg ;'gf}nf,
dx]Gb\ pkjg kf}wfnL
af3x?sf hf]/L–kf/L x'F,
k|hftGqsf kx/fnL .
3= dfgjtfsf 9'Ss'/–s'n{g,
sNkg 8fFkm]–/ª\uhfnL,
d'lgsf ;dflwx?sf] s';'dsf]
;'uGw nx/ x'F x}dfnL .
ª 3gL ljlkgsf lrl8of xfdL,
Kof/ s'ln{+bf hu8fnL,
dfgjtfsf kj{t–dlGb/,
:yfoL zflGtsf ;~rfnL .
r= ef/t–kf]ifs lxdlul/–pl/sf
pbf/ b|j x'F gu–hfnL,
xfdL k"j{sf b]jb"tsf x'F,
k|yd /lZdsf b]zfnL .
5= e"d08nsf uf]n–;bgsf
c+lzof/ x'F, Ps yfnL
Gof}5fj/sf k'hf/L x'F

ljZj–dfgj gokfnL .
s= PlzofnL hfu[lt–o'u–lzz'
xfdL piff;'t gokfnL

xfdL lxdfno–tgo lkkf;'

r9]g r'r'/f s/dfnL .

v= xfdL a'4sf e"sf plb\eh

hfgsL–km"nsf dw'–cfnL,

c/lgsf]sf cª\u'n–Hof]lt,

k[lyjL–gf/fo0f afnL .

u= lqe'jgsf xf}+ :jKg ;'gf}nf,

dx]Gb\ pkjg kf}wfnL

af3x?sf hf]/L–kf/L x'F,

k|hftGqsf kx/fnL .

3= dfgjtfsf 9'Ss'/–s'n{g,

sNkg 8fFkm]–/ª\uhfnL,

d'lgsf ;dflwx?sf] s';'dsf]

;'uGw nx/ x'F x}dfnL .

ª 3gL ljlkgsf lrl8of xfdL,

Kof/ s'ln{+bf hu8fnL,

dfgjtfsf kj{t–dlGb/,

:yfoL zflGtsf ;~rfnL .

r= ef/t–kf]ifs lxdlul/–pl/sf

pbf/ b|j x'F gu–hfnL,

xfdL k"j{sf b]jb"tsf x'F,

k|yd /lZdsf b]zfnL .

5= e"d08nsf uf]n–;bgsf

c+lzof/ x'F, Ps yfnL

Gof}5fj/sf k'hf/L x'F

ljZj–dfgj gokfnL .
                                                 शून्यमा शून्य सरी- महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                     
संसार रूपी सुख स्वर्गभित्र,
रमें रमाएँ लिइ भित्र चित्र ।
सारा भयो त्यो मरुभूभि तुल्य,
रातै परेझैं अब बुझ्छु बल्ल ।
रहेछ संसार निशा समान,
आएन ज्यूँदै रहँदा नि ज्ञान ।
आखीर श्रीकृष्ण रहेछ एक,
न भक्ति भो, ज्ञान, नभो विवेक ।
महामरुमा कण झैं म तातो,
जलेर मर्दो बिनु आश लाटो ।
सुकी रहेको तरु झैं छु खाली,
चिताग्नि तापी जल डाल्न फाली ।
संस्कार आफ्नो सब नै गुमाएँ,
म शून्यमा शून्य सरी बिलाएँ ।
जन्में म यो स्वर्गविषे पलाएँ,
आखीर भै खाक त्यसै बिलाएँ 
                                    वसन्त पुर्णिमा प्रति- महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                                
क.

प्रतिविम्बिँदी कटु जगत् कलिलो अमृतजलमा चोभी कलकल !
जादू झार्दी सब जलथल !
गोलवदन ! तिमी, दिन–सुकला जो, ज्योतिचदरले मुख ढाकी,
तुहिनाचलको चुली उपरमा निहुरी चियाउन आ’की !
देखी, पश्चिम आशाले दीप सुनौला निभा’की !

ख.

यथार्थताकी हे उपहासिनी ! ललितकलाकी धाई !
रससलिलाशय पारी फेरि नागह्रद यो, तुहिनकिनार,
माछो बन तँ सुनौला भन्छयौ ?
मुस्की, मलाई बोलाई ?
आदिकालको रसमा लग्छयौ ? केलि–कुतूहल बनाई ?
जादू जलपी हिउँका बार ?

ग.

अमरत्व दिंदी छौ दिवस दिवंगतकन पनि,
अझ चिरनूतन, जीवन ।
प्रकाश–तपस्विन ! सती तिमी के कञ्चन !
सान्ध्यद्धन्द्धमा ध्वानभिध जो महादानवसँग दुर्दान्त
हार दिवाकर, शहिद सुनौला,
सकल चराचर नाम बने जब, बलिदान पयोधिप्राणान्त ।
उरमा प्रेमालिङ्गनले तब सुस्त उठायो दिनेश सती ।
प्रेमाऽमृतले जीवित पारी आफ्ना पकडमा मृत ती पति ।
तुषारस्तनी ए ! सजला ! शान्त !

घ.

दिन–मथनको गरलपानले छाती कलङ्कित सुन्दरी ! तिम्रो !
अमृत शेष भो संसार !
चन्दनशीतल शान्तिमहलको विभाविशिल्पित खुल्दछ द्धार !
स्वर्गको सन्चोको छ किनार श्रमले शिथिल पतबार !
स्वप्नकुञ्जका बास्ना सुमधुर मुसमुस चल्छन् विपनावार !
मस्ती खेल्छन् सुरेली तिम्रा कराली किरणमा पृथिवीवार !
जूनकीरी झिम्किन लाने नन्दनवनमा नीलाकार !
विश्रान्ति ओर्लिन् बादल–भुवामा भ¥याङ बनेको शैलकिनार !
कालो रेशम चोलि डाली,
जादूगर्नी, निद्रा जाली,
कालिकाठको डन्डा चाली, ओर्लिरहिछने मन्त्र प्रणाली
सम्झी सम्झी,
थोरै बिर्सी तिम्रा प्रभावले खालि !
उँग्दछ अनिल कुसुमदल माथि, फेर नफर्की, लट्ठ परी !
काँढा मर्छन् पृथ्वीका अब, फूल बन्दछ रातभरि !
श्रमको श्राप छ बरमा परिणत !
भू छन् स्वर्ग अपेक्षा उन्नत !
धमिला जलमा संलग्नजस्ती मानवजीवनमा आयो !
एकलासकी रानी ! उदायो !
बजाइरहिछौ मानो तिमीले
अश्रुर–झङ्कृत मधु बेला ?

ङ.

मौनी धवल हिमाल–समाधि भित्र फुरेकी ज्योतिसरि,
विष्णुवदनकी छवि मधुरी !
मृत्युभन्दा परतिर लग्ने तिम्रो मोहन, मृदु मुसकान !
औषधिका बिरुवा छछयौं रसले भिजाई
हिमालभरि !
ज्वर जजैर यो जगमा दी अमृतमय वरदान !
अमृतवनकी मालिनी, मुस्क !
संसार निदाउँछ निर्भयतामा मृत्युलोकमा सुधा स्वपनी !
तिम्रो छहारीमनि !
चिन्ता हुन्छन् सब सुनसान !
उपल उज्याला पुलकी पलपल,
फूल बनाई, तिनका मुटुमा दिन्छयौ बुलबुल !
शैलकराली नेपालीमा कहिले देखें
स्वप्न–सोपान रचिरहेकी,
करले कलकल !
देखिनँ यस्ती राम्री कहिल्यै,
फुल्दी धरामा हाँस्दी कोमल !
कोमल खिलखिल !

च.

यात्री बनाउँछयौ मानव–आत्मा,
रसको सुदूर क्वै तीर्थतिर !
कविको हृदय दुगुर्दछ फेरि,
अतीत युगका, आँसुहरुले प्यार फुलेका कुञ्जनिर !
अनङ्गसुतको स्वपना देखी उषामा स्तन चढ्छने, झर्छन् !
यथाथइलाई, प्यारकी देही, स्वपनाबीच निचोर्छिन् !
तिम्रा किरण जब मुखमा पर्छन् !
एक समरको कालो चदरको लामो फेर लतारी,
उनका सँगमा हेलेन दुगुर्छिन्,
बादलमा !
बादलस्पर्शी बुर्जाहरुमा अनुपम, अनुपम, विन्दुदृशी
तारा गन्दै, मधुर वेदना, गीतमा झर्छन्,
उडुमालाझैं लच्की, टुट्दै,
बरबरमा !
होला तिनका छायाँ परेको, कतिका उरमा,
घर, घरमा !
किनकि तिमी छौ प्यास जगाउँदी,
प्रेमकी रानी,
कथाकी खानी,
भाव उछाल्दी, सागरजस्तो,
सुन्दरमा !

छ.

सुन्दर, सुखकर उपहास सिकाऊ कुटीहरुकन साना ।
जलप परालका छाना !
मलम तिमी ए ! गिरिब्रणकी
विजय तिमी ए ! दिन–रणकी !
दरिद्रताको सिंगार मुहार ! खुश पार !
समानताको तन्त्र फिंजार !
रङ्कहरुकन राजकुमारीहरुका सपना देऊ ।
दिनको खील झिकी लेऊ !
गरीबहरुको दरबार रच !
भविष्यको स्वयं फोटो खिच !
इच्छावरदे ! शूल फूल छन् तिम्रा सुन्दर शाासनमा !
आधा जीवन वैकुण्ठ बनाई, विराज स्वप्नका आसनमा ।
सुखकी ए हाँस्दी गजूर !
कसको अब ए कसमा उजूर ?

ज.

अद्भुतताकी अप्सरा तिमी ! केश बदल्न सिपालु !
विविधकलामा चालू !
कहिले घूंघटपट– अभिरामा !
बादलवनका पुष्पलतामा, देखें मैले तिमीलाई !
कहिले, अहिले जस्तै फेरि,
बेहोशीझैं वदनखुला, सुस्त चलेकी मुसकाई !
लुक्छयौ कहिले नीलोत्पलको विशाल दलमा भित्र घुसी !
शीत विन्दुको झूल कसी !
फूलसँगमा प्यार कथाका पाना मृदुल फुहेर,
पढिरहन्छयौ राति कहिले,
निश्चल, नुहेर !
कहिले दुगुर्दी देखें तिमीकन, हतपत खूब भएर !
कहिले देखें जलक्रीडामा–
अमृतसिन्धुमा विश्वकी छायाँ ए रजनी !
यथार्थभन्दा तिमी छौ धनी !
कला–जगत्झै सुन्दर बन्छिन्
अवनी !
मेरा पनि छन् उपासनाका हिउँका चुली,
हिमगिरिवन !
अमृत सिंची, औषधि बिरुवा भरभर फुलाऊ
जगतज्वरका ताप निवारक,
कान्त सुमन !
शैशवदेखिन् कर फैलाई माग्थें तिमीकन,
स्वर्गकी फूल !
दृगले पिइयौ, मुटुमा लिइयौ
सिंच सुधाले भावका मूल !! 
                                            हुरीको गीत - महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                                                   
क.



प्रलङ्कर शङ्कर–शिरको धूमिल जटाको उच्छाल,

प्रलयको छ पताका मेरो उडान, पागल उत्ताल,

मुस्कन्छु झलझल भीषण निजी शोभाले प्रसन्न नारी,

सगर सागर सोहोरी सन्कें, भँवरी परेर भारी

उग्रलाई अभिसारी,



ख.



गाउँदछु, पागल वेदना हाँसी, फोहोर हावाको बेताल !

विषमको खाडी जन्मस्थल मेरो, रोएर जन्मेथें हूँ, हूँ,

ध्वंसिनी दूत्तिका विधिको बनें, दर्दको आत्मा के कहूँ,

पखेरु नागलाई कोर्रा दी हाँक्नु विकास–आकाश–पथ,

क्रोधको दिव्य सुषमा मेरो, वेगको आत्मा नै रथ ।

रोएकी सृष्टिकी रु हूँ

नाश र निर्माण चक्रका मेरा बाफका उठ्दछन् धूलि,

नागिनी झिल्का झिल्केर ठुँग्छन् निशाका उरमा, दी शूली ।

चीत्कारी उठ्छ अँध्यारो बाक्लो, प्रलय चाख्दछ एकबार,

अन्त र आदि, शून्य र सृष्टि,

लुका र मारी खेल्दछन्, क्षण–क्षण झल्केर, निभेर संसार

नृसिंह–भ्रुकी खुम्चाझैं वाष्पिल गरादार घनकी घारी ।

जसको नाच तूफान वर्षा, त्यही हो मेरो खेलको बारी ।



ग.



शिखरसिंह गर्जन्छन् तोड्न अँधेरी युगका कारा

दिनको स्वर्णिम शहीदी च्यानमा वर्षन्छन् जल भै तारा

जराको वैरी, बढार्छु बैरी सडल दलको देश ।

सङ्क्रान्ति ज्वर हूँ प्रकृतिको जो बर्बर छु किटेर दाह्रा ।

कन्दरा–नूपुर वनकाली छमछम, भूर्भुवः स्व को ताली,

भँवरी धूलि मिल्केको सारी,

बहुलाही बनी गीत गाउँछु फाँडी सृष्टिको पाकेको बाली,

लङकामा नाचें, भारतमा नाचें, समर–प्राङ्गण मेरो ।

ध्वंसका सारा श्रृगाल गाउँछन् लप्काउँदा लागाको फेरो ।

म नीलकाली, रक्तिम जिह्वा, म चिरभोकी र प्यासी,

म चिरलाञ्छित मानवताको ज्वलनको तुमुल राशि,

भीषण सुन्दरी शिवका उरमा अधीर पद छन् चञ्चल ।

विधिको बाणको वेग छ, मेरो नृत्यमा पृथिवी ढलमल !

सागर–शेष–फणालाई ठाडो पारेर गाउँछु घोर

उत्ताल उराल, प्रलय–सुरले, असि ली बिजुली–डोर !



घ.



सत्यलाई गर्छु अभिषेक भूमा, स्वर्गका झारीका जले,

म नारसिंही शक्तिको माऊ युग–निशा हाँक्दछु बलले,

चण्डीझैं जन्जीर चट्याङ्ग भाँची फुहुन्छ सिंहको वाहन,

त्यो पशुराज जो मेरो कोपले कल्पेथ्यो दण्डको साधन ।

म उग्र शिव, म भीम सत्य, भयङ्कर सुन्दरकी देही

कान्तार–सङ्गीत, समर–मन्दिर शक्तिकी अधरकी फेन,

म वायुवादी, खलबल प्राणहरुको भँवरी केही,

कालको बाली–काटनी साकार, ऋतको अन्तको देन ।



ङ.



पल्लव–शिशुको केलिको आली ढुक्कुरको प्यारको न्यानु,

तूफानी छालले मुक्ताको शिल्प, पाठालाई आमाको न्यानु ।

स्वर्गको पटको पखाल्नी केवल, कोयली–वाणीको निर्बन्ध,

धोबिनी केवल धराको, कुसुम–उरको विन्दुको सुगन्ध !

सत्यका युगमा सपनेर सुत्छु, कलिमा बिउँझेर खेली ।

सिकाउँछु केवल चित्रान प्रभात उषालाई जो मेरी चेली ।

चिथरो मेरो पछयौरामा, सन्तुलित सुधांशु–ज्योति,

विषम दारी, बन्धन फारी

निदाउँछु नीरव कन्दराभित्र,

मुस्केर स्वप्न–संसारमा छामी सुनझुल्के प्रभातको नाडी ! 



                         uwf af]N5 महाकवि लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा                             
s= dflns dflg; Û xL xL xM Û

xL xL x xM Û xL xL xM Û

v= O{Zj/;Fu s] d}n] dfu]+ a'l4sf] lg6\7'/ v/ j/bfg <

a'l4 hf] u'Gb5, afF8\b5, a'Gb5

km]Nb5, h]Nb5, xfGb5, 7]Nb5,

km]l/ /f]Kb5, km]l/ pv]Nb5 <

a'l4sf] alnof] sdhf]/L, tkfO{+x?sf] af]qm] zfg <

k|s[lt gpqg] 7]nd7]nf 7]nL lgsfNgf];\ k9\gf];\ n,

;+;f/ w'Fwnf 5fofdf,

s, v, u, 3, 6, 7, 8, Û

dflns dflg; Û xL xL xM Û

3fF; agfpg 3fF;sf] aLp g} geO{, tkfO{sf] zlQm 5 Û

dflns dflg; Û xL xL xM Û

u= a'‰g'eof] sf] ub{5 s], s] kbf{k5fl8, lsg s;/L <

o;df dflns Sof d;/L Û

a'l4dQf Joª\Uo egLsg

a'‰b5 kz'sf] hut\, xl/ Û

s'g sljtf xf] Åbo:kzL{, ub{e–cjoj–xif{–nx/ <

5Gb–l;x/ Û

3F:ofOnf] of] rp/ x'Fbfdf, Gofgf] 3fdn] pHHjn k|x/ <

cyjf tkfO{sf] d;Lsf] nx/ <

s[lqd a'§f sfuhe/ <

sf]vf s'Ts'tL nfU5 cF Û

dflns dflg; Û xL xL xM Û

3= sfd–a'e'Iff tTj cufl8 rf/ j]bsf] s] dfg] <

h"gsL/Lsf] k'R5/ Û lemNsf],

nf]vs]{sf] ;'kf/L .

olQ a'em] tf a'lemof] ;f/f,

lsg oL c8sg esf/L <

t/ª\u d]/f klg 5g\ dflns Û /ª\uL–la/ª\uL ef/L,

t/ d af]lNbgF, n]lVbgF, kf]lVbgF,

tkfO{x?em}+ 8sf/L .

x]/ x]/ tL qm"/ eofgs

d'07dfnf /] d"lt{x? Û

hggL afns /]6 lkpFbL Û

xfQLb]jsf ;"F8x? Û

d]/f] O{Zj/ 3fF; d'gfem}+ b'lwnf] slnnf] u'lnof] 5M

;j{Jofks slxNo} gdg]{,

km]l/ pd|g] alnof] 5 Û

t/ /] tkfO{sf] Û s5'jf, j/fx, l;+x x]/ Û hf] dgdf 5 Û

ps';d's'; ef] k]6sf] tx Û

dflns dflg; Û xL xL xM Û

of}g–k"hfdf, e"–k"hfdf s]xL emNs]Yof], s]xL n Û

dflns dflg; Û xL xL xM Û

ª 1fgsf] t?sf] lglif4 kmn s] sfn–Jofnn] rfVg nufof] <

afaf cfbd Û To;sf] s:tf] /; cfof] <

k[YjL–ktg cf} eLif0f >fk … vfP;\ efnsf] kl;gfn] /\ Û Ú

vRr'ª Û h'[u h'u sfF9f s'NrL,

jfx Û xnLsf] x, x, x Û

hNbf duhn] lag lag bfgf–3f]l/p nf6f]–sf];]/f]em}+

lx;fa u/] ;a s] /}5 Û

d]/f] sxfF uf] … dfn] x Û Ú < O{Zj/ Hofk', dflns d Û

cGtM s/0fsf] gf6Ls'6Ldf

wd{n] cfkm} pN6L v; /] :jefj lgld{Q lgh /f}/j Û

n Û n Û n Û

1fg c1fg s'g 7"nf] xF Û

dflns dflg; Û xL xL xM Û

r= gAa] ;fnn] s] atnfof], jf:t'snfsf] b]Vof} w/fk <

j]bsf] kfn] afx'g /fVof}, b]Vof] ;dfh} ;8]bf] kfk <

tf;3/df km" km" xfjf, ;8\bf, em"7f ;a bfjf

:ju{ slNkof} g/s agfof},

sd;]sd tf ub{e hflt aLr k[lyjLdf t 5 Û

c0f'ad agfO{ xfdL a'h'|u kz' klg dfg]{ ;'/ s] 5 <

em"7f–zfgL P Hofs\–8 <

3fd / xfjf sk8f xfd|f], ltd|f] z/L/df sfF9f n Û

k|s[tfgGbL tf/:j/df, ;Rrf snfsf] dd{1,

af]N5' uwf d km'OF glems <

xfdL uwfsf] a'l4 l;s Û

lug{ p8]Yof} o;/L n Û

dflns dflg; Û xL Û xL Û x M Û

xL xL xM xM Û xL xL xM 

                                                           धन्यवाद
            अरु कविता तथा अन्य लेख तथा रचना हरु पनि समेट्ने कोशीश गर्दै छु तसर्थ कृपया फेरी पनि आउँदै गर्नु होला  .
                               
राज निस्चल
                              

   
 

No comments: